Niemand minder dan de Italiaanse hoogvlieger Giorgetto Giugiaro bedacht in de jaren 70 het moderne Volkswagen-design. Voorafgaand aan het inhuren van zijn diensten, had VW totaal gefaald bij moderniseren van de vormtaal die ooit de Volkswagen Kever neerzette.
Giugiaro’s ontwerpen van de Golf, Passat en Scirocco combineerden de heersende stilistische trends van de jaren 70, van cleane surfacing en proporties, met de Giugiaro-touch en Teutoonse soberheid. Met de naverbrander aan maakten deze auto’s 20 jaar stilistische stilstand in één klap goed. Ze zorgden meteen voor een samenhangende vormentaal voor de toen noodlijdende Duitse fabrikant.
(tekst gaat verder na foto’s)
Ondanks dit grote succes werd Giugiaro niet opnieuw gevraagd toen het tijd was om deze modellen te vervangen. In plaats daarvan wilde VW een eigen ontwerpafdeling neerzetten in Wolfsburg. De substantiële Golf II was minder delicaat in zijn surfacing en had als belangrijkste doel het overbrengen van een gevoel van degelijkheid. Een stevige stylistische luchtzak in de vlucht omhoog.
Automotive-legende Ferdinand Piëch arriveerde in 1993 in Wolfsburg en maakte zoals beschreven in de ID2all review een einde aan de onhandige en simplistische details. De nieuwe chefontwerper die hij meenam verving de oude design-ideeën door een technische, cleane vormentaal die superieure kwaliteit visualiseerde. Het zouden de Concordes onder autodesignwerk worden, die in dit tijdperk tot stand kwamen. Van de up-market Golf IV, tot de Passat, New Beetle en de Audi TT, A8, en diverse Seat- en Skoda-producten.
(Tekst gaat verder na foto’s, rode sportauto is W12-studie uit 1997)
Stoelriemen vast: want de uitzonderlijke verfijning ging volledig aan diggelen toen Murat Günak de klinische precisie en kwaliteit verving door opzichtig chroom decorum op een serie concept-cars en productieauto’s, die ook nog eens waren behept met verschrikkelijk slechte proporties. Met name de opzichtige Plakettengrill – een lompe, verchroomde unit die was bedoeld was om klasse aan de voorkant toe te voegen, maar vooral deed denken aan BA Baracus’ klatergoud – beschadigde de stilistische waarden van Volkswagen.
(Tekst gaat verder na foto’s van Concept C, de voorbode van de Eos, en de Concept R, een studie voor een roadster die nooit in productie ging)
Volkswagen Concept R.
Volkswagen Passat.
Later trok Walter de’ Silva het geheel weer op koers. Met onder meer de Volkswagen Up als een waar designhoogtepunt.
Volkswagen ID7 heeft te kleine wielen
De ID-range is een VW-productieoffensief van jumbo-formaat, die stilistisch consistent is. Dat is meteen het enige positieve aspect. Want het is helaas consistent slecht. Uitgevoerd met nog slechtere proporties dan de Günak Volkswagens, met knijpende grafische elementen en afschrikwekkend zwak ogende surfacing die de krachtige Giugiaro en de’ Silva vormideeën blijkbaar moet doen vergeten. De ID7 heeft te kleine wielen, een te lange wielbasis, te veel visueel gewicht boven het voorwiel, een onprettige daklijn en zakkende, platte surfacing.
Historisch gezien was het ontwerp van Volkswagen altijd op zijn best als de designers een diep begrip hadden van de essentie van het merk-dna. Op dit moment heeft het designteam van Volkswagen duidelijk te weinig focus en richting vanuit de designkapitein. Het resultaat is een onstuimige koers, een onduidelijke visie op merkwaarden en enkel meer turbulentie.
