Scion (spreek uit als ‘Saaion’) werd weliswaar twintig jaar geleden opgericht, maar heeft die leeftijd zelf nooit bereikt. Dat past ergens wel, want Scion moest bovenal jeugdig zijn. Daar waar Lexus – nog zo’n spin-off van Toyota – de traditionele premiumrol moest vervullen, was Scion bedoeld om een jongere, hippere doelgroep aan te spreken. Meer specifiek gaat het dan om Amerikaanse jongeren, want het merk werd in én voor de Verenigde Staten bedacht. In Los Angeles kregen de merknaam, het logo en de strategie vorm. De verkoop van de modellen beperkte zich tot de VS en, vanaf 2010 weliswaar, Canada.
Behalve het mogelijk aantrekken van een jongere klantenkring, had Scion voor Toyota nog een voordeel. Zo kon het onder de Scion-vlag dingen proberen die het onder de degelijke, bekende Toyota-merknaam niet durfde. Als het probeersel in kwestie dan een negatief effect had op het merkimago, straalde dat immers niet of nauwelijks af op Toyota zelf. En proberen, dat deden die jongens en meisjes van Scion wel. Terugkijkend kunnen we zeggen dat het merk zijn tijd vooruit was, want het deed dingen die we inmiddels heel gewoon zijn gaan vinden. Scion wilde bijvoorbeeld een compact, gestroomlijnd modelaanbod, waarbij er van elk model maar één uitvoering was. Wel waren er veel opties, zodat de auto’s alsnog in hoge mate te personaliseren waren. Ook trachtte Scion wat te sleutelen aan het traditionele dealermodel, precies zoals veel nieuwe EV-merken dat ook doen. Onder de naam ‘Pure Process Plus’ kwam het met transparante prijzen, zonder het zeker in de VS erg gebruikelijke onderhandelen. Een deel van het aankoopproces kon al snel online. Ontzorgen gebeurde tevens op andere manieren, bijvoorbeeld door het aanbieden van een vast onderhoudspakket zonder verrassingen achteraf. Klinkt modern, toch?
Cult
De modellen van Scion sloten uiteraard aan bij de jongerenfilosofie van het merk, hoewel dat voor de een wat meer gold dan voor de ander. In de meeste gevallen maakte Toyota zich er relatief makkelijk vanaf door simpelweg auto’s die elders op de wereld als Toyota werden gevoerd, onder de Scion-merknaam aan te bieden in Noord-Amerika. Het begon allemaal met de Scion xB, een ver-Scion-ficeerde versie van de Toyota bB die in Japan werd gevoerd. Deze eerste generatie van de bB/xB is in Europa nooit gevoerd, maar de tweede kwam hier op de prijslijst als Daihatsu Materia. Ten opzichte van die auto was de voorganger nóg vierkanter en daarmee opvallender van vorm. Scion slaagde er zowaar in om er een soort cult-auto van te maken, zodat er nog altijd heel wat eerste-generatie-bB’s rondschuiven met de bodemplaat net boven de straat en enorme subwoofers achter de achterbank.
Scion xB (2004).
De auto werd gevolgd door de heel wat minder markante xA en de tC, een coupé in de geest van de Celica. Je ziet: ook op het gebied van vage naamvoering was Scion zijn tijd ver vooruit. Pakken we het complete gamma van Scion door de jaren heen erbij, dan valt ‘compact’ op als gemene deler. Groter dan het C-segment is Scion eigenlijk nooit gegaan, waarbij dat laatste onder meer werd vertolkt door de iM. Daarvoor pakte Scion een Europese Toyota als basis, namelijk de Auris.
Scion iM.
De iM is bepaald niet de enige Scion die we herkennen uit het Europese Toyota-aanbod. De Scion iQ was een Toyota iQ, de Scion xD was een Toyota Urban Cruiser en de Scion FR-S was wat wij kennen als een Toyota GT86.
Scion iA.
De Scion iA uit 2016 is helemaal opmerkelijk. Dit is geen Toyota, maar een Mazda 2 sedan. Precies het omgekeerde van ‘onze’ Mazda 2 Hybrid dus. Als Scion bleef de iA met één modeljaar altijd zeldzaam, maar als Toyota Yaris iA leefde hij nog enkele jaren voort. Andere Scions ondergingen na het schrappen van het merk in 2016 meestal hetzelfde lot, en gingen verder als Toyota. Volgens Toyota paste Scion dertien jaar na de lancering niet meer bij de tijdsgeest, wat zich concreet uitte in tegenvallende verkopen.
In onderstaande video neemt Scion je zelf nog even mee, door een korte maar hevige geschiedenis die we in Europa nooit hebben gekend. Wat denk jij, zou Scion in 2023 wél werken?
